Egipcjanie serwowali robotnikom sok ze świeżej rukwi, ponieważ sądzili, że zwiększa

ich odporność i wydajność.

 

Starożytni Grecy nazywali rukiew wodną kardamonem, wierzono, że rozjaśnia intelekt.

 

Rzymscy cesarze jedli rukiew, aby pomagała im podejmować odważne decyzje.

 

Hipokrates jako główny czynnik lokalizacji swojego szpitala wybrał bliskość strumienia,

w którym rosła rukiew wodna, ważny element jego terapii.

 

Francis Bacon, żyjący na przełomie XVI i XVII w., twierdził, że przywraca ona kobietom

młodzieńczy blask.

 

Rzymianie i Anglosasi jedli rukiew wodną aby zapobiegać łysieniu.

 

Ze względu na bogactwo witamin rukiew  wodna jest uznawana za doskonałe lekarstwo

na kaca.

 

Irlandzcy mnisi potrafili przeżyć bardzo długi czas spożywając tylko chleb i rukiew wodną.

 

W XVII w. John Gerard stwierdził, że rukiew wodna to doskonałe lekarstwo na szkorbut.

 

W wiktoriańskiej Brytanii wierzono, że jest lekarstwem na ból zęba, czkawkę, a nawet piegi.

 

Rukiew wodna była często spożywana między posiłkami, aby oczyścić paletę smaków.

 

Rukiew wodna jest często wspominana jako składnik diety oczyszczającej i najlepszy

przyspieszacz procesu powrotu do zdrowia.