Pierwsza komercyjna uprawa rukwi wodnej została opisana w XVII w. w okolicach Erfurtu w Niemczech.

 

 

 

 

Została tam dostrzeżona przez oficera Armii Napoleona i zaszczepiona na gruntach Francji.

 

 

 

 

Sam Napoleon był wielkim entuzjastą rukwi wodnej. Wkrótce była ona spożywana z większością posiłków.

 

 

 

 

 

Pierwsze brytyjskie farmy założono na początku XIX w.

 

 

 

 

 

 

Złote lata rozkwitu popularności rukwi wodnej związane były z rozbudową kolei i możliwością transportowania jej na duże odległości w stosunkowo krótkim czasie.

 

 

 

Od początku swej popularności aż do dnia dzisiejszego najczęściej spożywana jest z kanapkami i sałatkami, ale spotyka się również sprzedaż pęczków rukwi na ulicy jako dań na wynos. Ta forma konsumpcji choć mało popularna jest niezwykle zdrowa i dietetyczna. Spożywana w ubogich domostwach jako wyjątkowo bogate źródło składników odżywczych zyskała przydomek „chleba ubogich”.

 

 

 

 

Rukiew wodna oddała wielką przysługę społeczeństwu brytyjskiemu podczas obu wojen stając się niemal narodowym daniem podczas tradycyjnej popołudniowej herbaty.

 

Obecnie rukiew wodna jest popularna w znakomitej większości krajów Azji i zachodniej Europy.

 

W Polsce, szczególnie we wschodniej części kraju, nadal występuje rzadko. Rośnie głównie na zachodzie. Od 2004 r. rukiew wodna została objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową.

 

 

 

 

 

Wciąż niedoceniana i niezwykle rzadko spotykana na naszych stołach wkracza na nasz rynek doskonale wpisując się w coraz popularniejszy nurt zdrowego życia i odżywiania.